NIEPOKALANE POCZĘCIE NMP
Wiara w niepokalane poczęcie Maryi była w Kościele zawsze żywa. Papież Pius IX, dnia 8 grudnia 1854r. ogłosił dogmat wiary o Niepokalanym Poczęciu. Cześć dla Niepokalanej szybko się rozpowszechniła, szczególnie po objawieniach w Lourdes (1858r.). Tam Maryja wyjawiła Bernadecie Soubirous swoje imię: „Ja jestem Niepokalane Poczęcie”. W Polsce do rozkwitu nabożeństwa do Niepokalanej bardzo przyczynił się o. Maksymilian Kolbe, założyciel Niepokalanowa.
W 1933 roku o. Kolbe, podczas podróży misyjnej, napisał w jednym ze swoich listów: „Pragniemy do tego stopnia należeć do Niepokalanej, by nie tylko nie pozostało w nas nic, co by nie było Jej, ale byśmy zostali unicestwieni w Niej, przemienieni w Nią, przeistoczeni w Nią, aby tylko Ona pozostała. – Byśmy tak bardzo byli Jej, jak Ona jest Boga” (Pisma I, 655).
W uroczystość Niepokalanego Poczęcia pragniemy pozdrowić Maryję, podobnie jak uczynił to w Nazarecie Archanioł Gabriel: „Zdrowaś Maryjo, łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławionaś Ty między niewiastami”. Pamiętajmy, że Maryja nie tylko wyprasza nam miłosierdzie, ale jest Tą, która jako pierwsza osobiście go doświadczyła. Miłosierdzie jest synonimem łaski, stąd określenie „łaski pełna” może być tłumaczone jako „pełna miłosierdzia”. Maryja odbija w sobie piękno i świętość miłosiernego Boga. Jest wolna od jakiegokolwiek grzechu i w sposób szczególny jest święta. Stanowi najwyższy po Chrystusie wzór miłości i świętości.
Podczas gdy cały Kościół w osobie Najświętszej Maryi osiąga świętość, to wierni starają się, by przezwyciężać grzech i wzrastać w świętości. Ten wzrost dokonuje się dzięki nieustannemu wstawiennictwu i pomocy Maryi. Mówią o tym życiorysy świętych i błogosławionych. Całe życie Maryi jest wezwaniem, abyśmy nie marnowali danych nam przez Boga łask, ale odpowiadali na nie ochotnym sercem. Przyzywajmy więc sercem wstawiennictwa Służebnicy Pańskiej i prośmy o wzrost swojej świętości.
